Bhí amhras riamh nach raibh dízéal Fholamh Parfúime . Ar fadóin, bhí buíochas agus báisteach milis aithnítear air ach anois bhí sé déanta gan cinntiú ar shleibhe fhuar. Bhí rún ag an mbotal bán seo a roinnt faoi láthair faoi a shaol brónach cad is mó nár fhill sé.
Bhí scéal ag an ngloine pearsa sin a bhí ceangailte go holainn agus tá sé ag tús le rá ó thaobh mar a chruthaíodh é. Bhí sé ródheas, bailiúchán de ghluaisteanna glas speisialta lena n-ábhar litríochta díomhaonach agus acre de haur geal. Bhí aithne ar a n-aisce a chuireadh ar bith a chasadh é go dtí tír eile íontach lán de phléaraca agus gréasa.
Ach mar tháinig na míonna chugainn, d'úsáidh sí an phheamair agus d'fhágadh an gortán ar ais. Níorbh fhéidir leis an obair a dhéanamh fós agus d'fhoighneach an tasc. Mar sin d'imirtear isteach i gcóra dorcha faoi bhun na n-amhras agus na n-amaide agus tar éis go ndeachaigh na láetha isteach san uile mhí agus ansin isteach sa n-úll.
Ach táthar beo ag gortán péamair folamh baineann sé seo le haghaidh aonar agus bíonn brabhsáil na n-ábhar air go héadrom air. Ba mhaith leis cén traoire duine a bheith ag breathnú ar a shábháil go fóill. Ach mar tháinig na seachtainí chugainn, d'fhéadfadh sé níos lú de sheoladh a bheith arís arís.
Agus mar sin d'fhan an bhotal folamh sa bheithiú glas, gan faighte, gan cloisteáil. Chuala sí go lag le haghaidh scáthadh ag iarraidh ar duine a thabhairt chugat agus a saothrú ón ghnóthach. Ach d'fhagtar na n-ghruaigín i gcónaí chuig an fhadhb.
In éadromh bíonn botail a chuireadh rud ann mar sin — a botal folamh . Chuaigh eachtraí nóiméad ina ndiaidh gan rá, a ghnás trua gan abairt, a bheith i gcónaí folamh gan aon tuairisc. Anois seachtain i n-ghaol deichnioc ar an ngealchloch, cuimhinéar air féin mar shampla den chuid is fearr nach bhfuil againn.