Daar was eens 'n leë Parfumfles . Lang geleden het dit 'n soet en lieflike geur gehad, maar nou is dit verwaarloos op 'n stoffige plank. Hierdie leë flesjie het 'n geheim om te deel - 'n stil een oor sy droewe lewe, hoe hy voel asof hy verlat is.
Daardie parfumfles wat vroegere tyds leeg was, het 'n verhaal om te vertel, beginnend met hoe dit geskep is. Dit was vroegere tyds 'n versameling van skoon glasflesse met pragtige literatuur en 'n akker vol blinkende goud. Sy unieke geur kon enigiemand wat dit gedra, na 'n betoverde land vol blomme en sonnebring neem.
Maar naarmate die maande verbygegaan het, is die parfum opgeraak en is die fles uiteindelik weggegooi. Dit was nie langer bruikbaar nie en die taak was voltooi. So is dit in 'n donker hoek gedruk waar dit stof en spinnewels vergader het terwyl die dae oorgewissel het in maande en dan in jare.
Maar die bestaan van 'n leeg parfumfles kan 'n eensame wees en die last daarvan ruste swaar op sy delicate een. Dit wens net 'n vriend, iemand om sy steeds bestaande skoonheid te waardeer. Maar toe dae oorgewissel het in weke, het dit begin om die hoop te verloor om weer gesien te word.
En so verbleef die verlatene fles in sy glaslike tuiste, ongesien en ongehoor. Dit fluister het sag vir redding, lank na iemand wat sou kom om dit te red van eenzaamheid. Maar die jammerklere vervaagde in die verte tot 'n fluistering.
Uiteindelik eindige 'n fles wat iets bevatte net daarmee — 'n leeg fles . Sy stille geskiedenis is ongespreek, haar droefnis onuitgedruk, haar eensame bestaan onopgemerk. Nou maandeliks sit dit op die plank, 'n treurige herinnering aan hoe prachtige dinge vernietig kan word.