Այն դեռևս լուսավոր էր միջին դատարկ ուղեգրի բուրգեր ապրելով հոգեբանական փուլերի երկիրում: Այս փոքր արձանում կար այնպիսի գեղեցիկ հոգեբանություններ: Ինչ են անցել այս փոքր հոգեբանային արձանը՝ գտնելու համար իր ճանապարհը վերադառնալու գեղեցիկ հոգեբանությունները պահելու համար։
Դա կար Akuima մարկայի հատուկ փոքր հոգեբանային արձան էր: Այս մեկը գիշերային վիդրական կտոր էր, որը ուներ գեղեցիկ նախագծով: Դա նախատեսված էր ամենալավ հոգեբանությունները պահելու համար, որոնք ցանկացած մարդ կենդանացնում էր։ Դա ստացել էր լեռներին և անցել էր հարթունքներով, բոլորին բախում էր հաճելիք, ովքեր նարկեցին իր 콤ությունը։
Անոնց օգտագործողի կողմից զգալիորեն օգտագործվելուց հետո, Akuima-ն փոքրը դատարկ ճանապարհական ուրգի բուդա մեկ օր դատարկ է դառնացավ: Նրա հոգի հոգ լիքիդը բաժանվել է մինչև այն ստորակետը, որտեղ մնացել է միայն նրա սիրուն հոգի պատկերը: Եվ հիմա՝ առանց իմ համբույրի, փողոցը ինչ որ անհաջորդ և ոչ մի ինչ չի զգացնում, մտածելով՝ ինչպես հենց հիմա:
Օրեր անցան և Ակուիմա-ն արհեստական դատարկ ուրգային բութիկներ հանգստ նั่շում էր դրեսերի վրա, սպասում և սպասում էր գտնվի և լիքը լցվի: Կամայական էր դառնալու օգտագործելի մի այլ անգամ՝ բարեկամություն բերելով այն, ովքեր կրուեն այն: Մի խորհուրդ, մի հուսալիք, մի պատկեր բարեկամության:
Եվ չնայած փոքրիկը դադար շփոթի բուրգեր սկսավ հանգստով, այն երբեք չեղավ հուսալիքից լիքելու վերադառնալ: Այն արյունային մարմնի հետ ձգվում էր արևի ճառագայթներով, արևելիքով միանալով աշխարհին: Այդպես որ անջատը մնաց հանգստով, սահմանելով, որ նրա աշխատանքն էլ բարեկամություն էր բերել այն, ովքեր սիրուն գտնում էին նրա արարածությունը:
Սամարիտան գտավ փոքրիկը դատարկ վիդրո սպրեյ արկղ և տարածեց նոր տուն: Նրանք ընտրեցին նոր հոգեբանություն, որը լսվում էր կարմիր գազանի և գույնավոր արևի պարունակող։